Ein deutsches Requiem

Johannes Brahms (1833-1897) schreef zijn requiem niet voor
het zieleheil van de overledene of als waarschuwing voor de
levenden. Hij wilde troosten, met woorden die iedereen kan
begrijpen. Geen angst voor het laatste oordeel, geen
afrekening, maar verzoening met de kringloop van de natuur
en een doorkijkje naar een beter leven.
Net zoals Schütz en Schubert koos Brahms Duitse bijbelteksten
van Luther. Vandaar de naam deutsches Requiem. De eerste
opzet stuurde hij als ‘een soort Duits requiem’ naar Clara
Schumann, de vrouw van zijn vriend Robert. Waarschijnlijk
versterkten de dood van Schumann in 1856, en later het
overlijden van zijn moeder, Brahms’ voornemen om een
requiem van troost te componeren.

Zijn langste compositie vestigde in één klap zijn naam in de
Europese muziekwereld. De versie voor koor, solisten en
piano à quatre mains beleefde zijn doop in 1871 in Londen
en staat nog steeds bekend als de Londense versie.
Hierin zijn de vocale lijnen en koorharmonieën transparanter
en duidelijker dan in de compositie met orkest.
Ook de tekst krijgt meer ruimte in deze kamermuziekversie
van dit hoogtepunt in de koormuziek.