Ik heb een gedicht geschreven genaamd "Huid" en daarbij heb ik een zelfportret gemaakt waarin ik mijn gedicht op visuele manier heb verwerkt.

Mijn gedicht is geïnspireerd door allerlei verlangens, die door de coronacrisis alleen maar verder zijn aangewakkerd, en tevens door mijn werk als kunstmodel, waarvoor ik allerlei schaamte heb moeten overwinnen. Mijn "modellencarriere" heb ik grotendeels tijdens de pandemie opgebouwd, toen mijn werk als freelance vertaler stil kwam te liggen.

Nu vind ik het leuk om de wereld mijn blote buik te laten zien, vroeger moest ik daar niet aan denken. Door het modellenwerk kruip ik steeds meer uit mijn schulp, word ik opener. En dat is een fijn gevoel.

De afgelopen maanden heb ik het als alleen wonende single zwaar gehad, dus nu snak ik naar liefde – en daarin sta ik vast niet alleen. Mijn gedicht is een aanmoediging tot speelsheid, kwetsbaarheid en elkaar aanraken, zodat we elkaar na deze moeilijke tijd weer terugvinden – als het even kan met nog meer liefde dan vóór deze crisis!