Huidhonger

Blauw vind ik wel een geschikte kleur.
Ik trek de dop eraf.
Leg mijn linker arm op het tafelblad.
Alsof er zo een naald in wordt gedaan,
bij het bloedprikken.
Met mijn rechter hand breng ik de pen naar mijn linker onderarm.
Het puntje van de pen zweeft net boven mijn pigmentvlek.
Ik zag een plaatje,
van een man met een tattoo.
Een lijn liep vanaf zijn linker kleine teen naar het topje van zijn linker pink.
Net zo’n tattoo wil ik,
maar dan van pen.
De gedachte verandert in een echte lijn.
Mama zei vroeger dat je kanker krijgt als je met pen op je huid tekent.
Ik doe alsof ik dat nooit gehoord heb.
De lijn loopt net niet recht,
op mijn huid.
Ik kras het door.
Lelijk was het toch al.
Ik begin harder te krassen.
Het voelt fijn.
Ik wil dat het paars wordt,
en gaat bloeden,
en dat ik dan mijn pezen kan zien,
en dat ik die dan kan aaien als ik zou willen,
dat ik daar dan over kan fantaseren,
maar dat ik ook de keuze heb het niet te doen.
En dat ik ze dan lik,
met mijn tong tikkie,
jij bent hem.
Dat mijn natte pezen en ik zwaaiend door het leven gaan,
en iedereen naar ons kijkt alsof we natte zwaaiende pezen zijn,
dat wij dan nog harder gaan zwaaien,
en dat iedereen begint te lachen en dat wij dan ook gaan lachen.
Dat de wereld dan even een grote lachende bende is.
Maar dat we kunnen stoppen wanneer we willen.
Dat we samen gaan douchen.
Dat we dan nog steeds natte zwaaiende pezen zijn.
En dat ik je dan afdroog,
en inkleur,
met blauwe inkt.
Dan wordt jij paars,
zoals ik je heb leren kennen.
Ik loop naar de badkamer.
Kijk in de spiegel.
Pak een washandje.
En begin te schrobben.

-Rinske Dolstra, 17: "ik klieder graag met inkt en daar ontstaan dan wel eens tekstjes uit"
Deze tekst gaat over jezelf openstellen naar de wereld en naar jezelf.