Pandamiekaanval

De terrassen weer open,
eindelijk mogen we weer gaan.
Massaal bemachtigd iedereen
een plekje en uiteraard stond ik
met m’n blije hoofd vooraan.

Maar eenmaal aangekomen op
het terras, bleek mijn angst voor
kuddes mensen te ontstaan.

Wat zullen mensen wel niet gaan
denken, als ik dalijk trillend in een
hoekje zit te jenken?

Met klotsende oksels, een waas
voor mijn oog, bedacht ik me:
als ik nu niet ga dan word dit
mijn sociale dood

Dus ik ging.

– Ik ben Isa Hoekstra, ik ben 17 Jaar oud en ik woon in Heerenveen. Dit gedicht is ontstaan na dat ik thuis kwam van weer mijn eerste terras bezoekje in tijden. Ik kwam helemaal overprikkeld en moe thuis en besloot direct mijn gevoel van me af te schrijven, dat helpt me meestal. Een paar dagen later werd mij een artikel laten lezen over het zogenoemde “grotsyndroom” wat dus inhoud hoe lastig het is om je oude vertrouwde leven van voor de maatregelen weer op te pakken na lange tijden met minimaal sociale interactie. Na dat ik gelezen had dat ik niet de enigste ben die last ervaart van dit probleem, besloot ik het te delen.