TERUG DE WERELD IN

Het is zover
De deuren zoemen
En de intercom die ruist
Als woorden die mijn hoofd terug roepen
En kloppen in mijn hartenhuis
Ik zit hier al zo lang alleen
Tussen zielloos zwevende zinnen
In het ruimteschip waarbinnen
Ik me nestel, als mijn thuis

Hier is mij zo veel gebeurd
Woede, tranen, spookverhalen
Ontdekkingen, en nog veel meer
Liefde, doodsangst en tirades
Maar het is nu slechts koud weer
Ik zit hier lang, geïsoleerd
Te lang, te stil, te onbewogen
Terwijl ik maar half functioneer

Dus het is tijd
Ik stap naar buiten
Door de deuren, witte rook
Het kietelt speels tegen mijn kuiten
Als het om mijn benen stroomt

Ik roep een naam, het is mijn eigen
Anderen ben ik vergeten
Maar het is toch nog, God zegen!
Genoeg om wel iets te bereiken
Want daar komen ze, gezichten
En daar komt het toch, gepraat
Als verblindend witte lichten
Ik weet niet waar ik moet gaan

Is dit een illusie?
Is dit wat ik zie?
Ik zit al zo lang binnen
Ik weet het niet precies

Maar ze verwelkomen me, teder
Met een zijdezacht gefluister
Welkom terug mijn lieverd, en
We kijken niet om naar het duister
Het heelal dat daar stil ligt
Als we lopen door het gruis
En elkaars handen vast pakken
Op de weg terug naar ons huis

—

Hoi, mijn naam is Anna Sophie Lautenbach.
Toen ik het thema "Open Up" zag, dacht ik meteen aan corona, zoals vele anderen waarschijnlijk ook doen. Maar ik dacht niet alleen aan het fysieke binnenblijven, ik dacht ook aan het mentale binnenblijven. Afgelopen jaar hebben weinig van ons contact gehad met elkaar. Zo lang binnen zitten, met alleen vlugge supermarktbezoekjes en het internet als bevestiging van de buitenwereld, zorgt ervoor dat je meer in je hoofd gaat zitten. Dat je na gaat denken. Zo veel nadenken, en zo diep je hoofd induiken, dat het, wanneer je weer naar buiten mag, moeilijk is om uit de veilige wanden van je eigen gedachten te stappen. In dit gedicht beschrijf ik hoe dat voor mij voelde.