Daniëlle

Ik wil mensen laten zien dat je juist met een beperking nog best veel kunt doen.

“Toen ik de publieksprijs won van iktoon wist ik niet wat ik hoorde. Ik was helemaal verbaasd, vond het geweldig. Ik, als iemand met een beperking, tussen alle mensen die gezond zijn, die de publieksprijs van Nederland wint. Dat kun je toch alleen maar dromen? Eerst dacht ik: waarom zou ik meedoen, waarderen ze dat wel? Maar aan de andere kant wil ik mensen laten zien dat je juist met een beperking nog best veel kunt doen.

Op 10 juni 2016 zakte ik thuis in elkaar. Ik ben toen met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gebracht. Een conversiestoornis. Het ziekenhuis zei dat ik met een aantal weken alles weer zou kunnen. We zijn nu meer dan 4 jaar verder en nog kan ik weinig. Ik kan niet praten, ik zit in een rolstoel, mijn rechterkant doet niets meer dus ik moet alles met één hand doen. Ik ga er maar vanuit dat dit het is.

Het werk kan altijd beter

Ik was altijd rechtshandig. Ik heb alles links aan moeten leren. Creatief was ik ook nooit, tot ik naar de dagbesteding ging. Daar hebben ze een creatief lokaal. Ik maak graag iets anders dan anderen, niet de standaard schilderijen. Ik heb servies geschilderd, schilderijen gemaakt, beelden. Het is mij niet snel te gek. In het begin moesten ze mij met ideeën helpen. Maar dat lukt mij nu zelf wel.

Tevreden over mijn werk ben ik nooit. Het kan altijd beter. Eerlijke mensen die met een kritische blik naar mijn werk kijken en niet steeds zeggen: ooo, wat mooi, daar heb ik wat aan. Bijvoorbeeld Inger, mijn persoonlijke ondersteuner van de dagbesteding. En Hanny ter Doest, voor wie ik columns schrijf. Ze zeggen bijvoorbeeld dat als ik hier iets verander, het werk nog mooier wordt. Nou, dan probeer ik dat toch?

Ik vind het ook belangrijk wat mijn man en twee zoons, twee geweldige pubers van 16 en 15 jaar oud, van mijn werk vinden. Zij zijn niet zo kritisch, ze zeggen vaak dat ze het mooi vinden. Het huis staat nog niet helemaal vol met mijn kunst, hoor. Alleen een muis, een toekan, een dikke dame en de arend. Het verhaal achter de arend is dat ik mij wel weer graag zo vrij wil voelen als een vogel. Heerlijk vliegen overal heen. Gaan en staan waar je wil.

Van de kleine dingen genieten

Mijn conversiestoornis heeft mijn hele leven veranderd. Ik kan mijn werk niet meer doen, ik kan niet meer de moeder zijn zoals ik wil. Ik werkte in de zorg en krijg nu zelf zorg. Dat is toch niet wat je verwacht als jonge vrouw. Accepteren doe ik het nooit en het went ook niet. Maar ik moet van de kleine dingen genieten. Kunst en creatief bezig zijn vind ik geweldig. Voor mij is dat even nergens aan denken.

Had je me vier jaar geleden gevraagd om iets creatiefs te maken, dan had ik gezegd: je bent hartstikke gek, dat kan ik helemaal niet. En nu doe ik het met één hand. Ik wil het liefst beroemd worden en andere mensen met een handicap inspireren. Mensen met een handicap denken vaak dat ze niet veel kunnen, dat dacht ik eerst ook. Maar men kan meer dan men denkt. Ga de uitdaging aan.”

Fotografie: Sanne Donders