Esther

Illustreren heeft me alles gebracht. Het heeft kwaliteit van leven teruggebracht. Het geeft me eigenwaarde, zelfvertrouwen, een doel.

De oproep voor de iktoon-challenge kwam ik toevallig tegen op Instagram. Toen ik las dat het thema ‘Vier de zomer’ was, dacht ik aan een schets waar ik al mee bezig was. Die was toevallig ook zomers. En ik zag op tegen de zomer, dus ik dacht: zo kan ik die zomer nog een beetje leuk maken…  

Ik teken en schilder nog niet lang, zo’n twee jaar nu. Als kind vond ik knutselen het einde en tekenles op school vond ik leuk, maar dat was het wel. Ik voelde wel al langer een vonkje in mezelf: ik wil iets creatiefs. Tijdens mijn eerste baan heb ik een keer kleurpotloden gekocht en ben ik begonnen met een tekening, maar die werd niet zoals ik wou. Ik was te druk en legde hem weer weg.

Zeven jaar geleden werd ik chronisch ziek. Ik kon niet meer werken en kreeg toen veel begeleiding en therapie. Tijdens creatieve therapie was ik helemaal in mijn element. Daar is het vuurtje aangewakkerd. Op een gegeven moment kocht ik een Bullet Journal. Maar ik had niets te plannen, dus ging ik er maar tekeningen in maken. Na een tijdje vond ik het zonde; al die mooie tekeningen in zo’n stom boekje, dus toen ben ik echt gaan tekenen. 

Ik begon met aquarel, figuurtjes met zwarte lijntjes eromheen. Vervolgens ben ik andere dingen gaan proberen. Ik gebruik nu mixed media. Dus van alles: kleurpotloden, pastel, gouache, stiften, de computer. Ik heb het me zelf aangeleerd; gewoon proberen en gaan.

Illustreren heeft me alles gebracht. Het heeft kwaliteit van leven teruggebracht. Het geeft me eigenwaarde, zelfvertrouwen, een doel. Ik vind het lekker om ermee bezig te zijn, het ontspant en geeft energie. Mijn motto is lang geweest: wat kan wel? Hoe kan ik mijn leven vormgeven zodat het voor mij werkt? Dat was heel erg zoeken. Maar als je dat vindt, is het goud waard. Ik zou dat iedereen die ziek is aanbevelen: Kijk naar wat wél kan, maak je eigen leven.

Ik creëer nu een wereld waar ik graag wil zijn. Dat vind ik echt het einde. In het gewone leven moet je compromissen sluiten, maar bij het  tekenen hoef ik dat niet. Ik kan helemaal mezelf zijn. Ik kan er soms zelfs troost in vinden. Als ik slechte dagen heb en het liefst onder een dekentje zou willen kruipen tussen een das en mol, dan teken ik dat. En als mensen het dan ook nog mooi vinden en willen kopen, dan is dat zo leuk.

Mijn kaarten en prints verkoop ik via een Etsy-account en sinds kort heb ik ook een eigen website. In september is het ‘ontploft’:  ik kreeg opeens veel bestellingen. Dat was een grote omslag. Ik zit nu veel achter de laptop om bestellingen te verwerken, de boekhouding te doen en heb – sinds zeven jaar - weer een agenda nodig. Dat is wennen, en zoeken naar wat nog oké is voor mij en waar ik hulp bij nodig heb. Ik blijf mijn grenzen bewaken. Ik zeg bijvoorbeeld altijd nee tegen opdrachten om een kaartje te ontwerpen. Ik kan niet zo veel doen per dag, dus ik moet keuzes maken. Ik wil bijvoorbeeld tijd houden om te werken aan mijn toekomstdroom: een prentenboek. De eerste twee pagina’s en de tekst zijn af, en in januari en februari heb ik tijd vrij gepland om eraan te werken.  

De belangrijkste switch voor mij is dat ik de drang om te presteren heb losgelaten. Ik focus nu op lol, en niet op eindresultaat. Ook nu mijn bedrijfje echt gaat lopen, let ik daar op. Ik blijf bijvoorbeeld tussendoor andere creatieve dingen doen, zoals een dekentje maken van stofjes, naaldvilten of een kerststukje maken. Ontspannen en voor je lol een beetje aanmodderen blijft nodig; je bent geen machine die alleen maar mooie dingen kan maken.